Ağaçların Altında
Kime aitti ardından konuştuğum bu ses? Nereye götürecek bu yol beni? Ayaklarımı her basışımda yere, yine ürperiyor bedenim. O kadar yumuşak ki zemin, kurbanını her an kucaklayacakmış gibi sevgi dolu sanki ve çok sessiz. İsimsiz tüm bu ağaçlar, gerek de duymuyorlar. Her biri sanki aynı yerden gözetleyebilecek gibi seni. Ağaçların insanı tanıdığı söylenir bu yüzden. Kaybolduysan yolunda ya uyuyan şahitlerin olurlar ya da uğultulu öfke. Sanırım ikincisi başlıyor. Sanki hem yapraklar hem de dallar eğilerek benimle konuşuyor. Daha da şiddetleniyor bu huzursuzluk. Bu güçlü ritmi bozansa kuşlar. Sahi nereye kayboldular? Bazen rüzgârı hiç umursamıyorlar. Bense vücudum gerilmiş bir halde yürürken titriyorum. Yosunların ulaşamadığı büyük kestane ağacının kavuğuna girdim ve büzülerek kendi yerimi aldım bu öyküde. Yukarılar ağaçlarca tamamen örtülmüş. Ormanın karanlık tarafına daha yolum var oysa. Yine de uzaklarda yaprakların ışıkla olan dansı fark edilebiliyor. Ama burası, tam da dinlendiğim ...