Ölüm Aryası

“Zihin genişlediğinde ne olur?”

“Ben söyleyeyim?”

“Öldüğünde…”

“Büyürsün. Kaygıların bölünürken ruhun zihnini birleştirir. Kabuslar yok olurken kaybolan kalbin yerini sonsuz batan…”

“Güneş alır.”

“Evet.”

“Güneş!”

“Neden bunu yaptı?”

“Çünkü ölülerin tanrısı yoktur!”

“Sonsuza hapsetmek çözüm müydü?”

“Korumak için…”

“Kaosun karanlığı hiçlikten…”

“Ama genişleyen her şey küçülüp başlangıcına ulaşmaya mahkûm.”

“Onu tanıyor musun?”

“Hayır.”

“Ama sen tanımıyorsan kimse tanımaz…”

“Tek bildiğimiz o bir yabancı. Ezelden gelme değilim. O? Kimse bilmiyor… Sır! Güneş bu kaosta savaşı başlatan ilk oldu… Yolundan gidilir mi bilinmez ama bu ağıt ezelden gelme!”

“O nerede?”

“Bilmiyorum ama, o çok yorgun…”

“Sen Gece’sin, yani karanlık. Onu bir tek sen bulabilirsin.”

“Ölülerin tanrısı yoktur!”

“Hiçbir kutsal varlık buna cesaret dahi edemedi. Deneyen bütün tanrılar onlara katıldı.”

“Bu hüzün bitecek mi?”

“Ufkun ötesinde ne var?”

“Bildiğim tek şey Güneş’in başlattığı bu kadim savaş. Bu düşmanı meçhul ulu kaos daha çok ölüm doğuracak.”

“Ama ya yeni hayatlar?”

“Bilmiyor musunuz? Zaman… Benim en kadim dostum. Ölüyor… O bile… O gittiğinde anlamlar da kaybolacak. Yalnızca o kör edici ışığa bakacaklar. Zihinlerin silinip yok olduğu o sonsuz -zamansız- ufka…”

“Korkuyorum…”

"Ben de... Yaşamın karanlığını kaybetmekten..."

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
İşte muhteşem parlıyor,
                                      Altında toplanmışız periler gibi,
                                                                                          Yüce bir gülümsemeyle bakıyor,
Gökyüzünden bana Ay.
                                     Birini müjdeliyor,
İşte mutlu,
                 İşte huzurlu,
                                     Ve hazır.
Şu an,
          Kalbimle,
                          Bakıyorum.
Yaklaşıyor ışığın ruhundan.
Unutulmuş eski bir sevgili gibi 
                                                  Kucaklayacak mı ölüm şimdi beni?
Kurtar bizi,
                  Artık hazır,
                                    Şimdi ve hemen,
                                                               Asla ve hayır,
                                                                                     Artık hepsi aynı.
En karanlığa gömüldüğünde gök yüzüm,
                                                                 Bul ama bırak beni,
                                                                                                Son bir öpücük için, 
                                                                                                                                Ölümle bile giderim.

Ormanın hanımı haklıydı... Bunu ben bile öngörememiştim. Her sahnede bir bir aydınlanıyordu gökyüzü, yok olan her şey gibi...